Spaans 
Engels 🤖
Italiaanse
Portugees 🤖
Esperanto 🤖
Duits 🤖
Frans 🤖
عربية 🤖
Ελληνικα 🤖
्दी 🤖
Indonesië 🤖
🤖
Russies 🤖
Turkse 🤖
简体 中文 🤖
Tiziana Volta Cormio, lid van die Internasionale Koördinering-span van die Mar de Paz Mediterreense projek, vertel ons in hierdie logboek, geskryf van die grond af, hoe die eerste maritieme roete van die Wêreld Maart gebore is.
Dit is wat gebeur het: die probleme, die doelwitte wat bereik is, die vergaderings, onverwagte dinge ...
uitset
Ons eerste maritieme optog. Toe ek in September Lorenza van die Association la Nave di Carta ontmoet, het ons al 'n lang reeks e-posse uitgeruil om die projek te voltooi.
Hy het vir my gesê dat "alles anders is by see, fassinerend maar anders".
"Natuurlik" het ek gedink, maar eers nou, vyftien dae na die vertrek van die Bamboes wat ek verstaan het, het ek konkreet begin verstaan.
Die Maart op see, selfs vir diegene wat dit van die grond af volg soos dit met my gebeur, is regtig 'n unieke ervaring, veral in 'n tyd waarin ons dag na dag klimaatsverandering ervaar.
Ek onthou die Oktober 27 in Genua, die dag van die spel. Dit was warm, 'n hitte heeltemal ongewoon vir die tyd. Die bemanning van die Bamboes kon daarin slaag om op die skip te klim. Vir my was dit die eerste keer, 'n uitdaging by myself, want my balans was altyd 'n bietjie onstabiel.
Dit was 'n plesier om die bevelvoerders, die bemanning, die betogers van vrede op see te ontmoet. Ons dink saam hoe om die uitstallings aan te bied wat van hawe na hawe geneem sou word; Die strooibiljette, die finale besonderhede.
Ons het nie gedink dat eyelets nodig is om die vlag op die skip te lig nie.
En dan die ontmoeting met Maurizio Daccà del Galata wat ons die ligplaas en gasvryheid voor die museum aangebied het.
Ons bedank u vir u gasvryheid voor die Galata en deur die boek van die eerste Wêreldmars vir vrede en geweldloosheid te skenk, hoop ons dat dit die begin sal wees van 'n samewerking tussen ons, waar die see soos altyd 'n groot protagonis sal wees.
Dit is 17.00:XNUMX. Die skip moet vroeër as geskeduleer vertrek. 'n Weerverandering kom, dit is beter om dit te verwag. "Hallo Bamboes dat alles verloop soos ons hoop, dat jy daardie boodskapper van hoop vir vrede kan wees, die begin van die unie tussen ons almal, met wie jy ook al ontmoet op jou reis deur die Wes-Middellandse See."
Tussen Genua en Marseille
"En dit is goed dat ons die hardheid van die see moes antisipeer" Ek dink ek sien die beelde en video's wat na my toe kom op die gedeelte tussen Genua en Marseille. Ek is senuweeagtig, en baie.
Ek begin wonder of dit die moeite werd is om daardie wesens in die boot die moeite wat hulle doen, te laat ly. Sekerlik vrede, sekere nie-geweld, maar ...
En dan kry ek gerusstellende frases, hulle laat my verstaan dat die see ook hierdie is, 'n voortdurende konfrontasie waar elke oomblik alles kan wees en die teenoorgestelde van alles, waar u vanaf die wit waters 'n dolfyn sien wat in 'n rustige tyd gly en kom en gaan. .
Ek raak rustig en laat die Bamboes na stil Marseille kom.
Marsella
Dit was die laaste fase wat ons in ons reisprogram ingesluit het. Dit was geen sin daarin om Frankryk nie aan te raak nie. Alles is bestudeer en gedink aan die ontmoeting met die Peace Boat in Barcelona.
Die Olympique de Marseille het soos 'n weddenskap gelyk, want ek het nie veel van die plaaslike situasie geweet nie. Martine, wat my voorgestel het om na Afrika te gaan, het my aangeraai om met Marie kontak te maak.
Toe ek dit die eerste keer hoor, het ons vir mekaar gesê "ons sal probeer organiseer wat ons kan"... ons luister nooit na liedjies oor vrede nie, daarom neem ons deel. Eenvoudige maar baie hartlike oomblikke.
Dit is die gees van ons reis. Ons soek nie “hit and run”-oomblikke nie, maar om die grondslag te skep vir voortdurende dialoog en konfrontasie.
Barcelona
Hoe opwindend om die foto's van kindertekeninge oor vrede van oor die hele wêreld in die Vredesbootkamer te sien (ek spreek dadelik die President van die vereniging "Die Kleure van Vrede" aan wat entoesiasties reageer.
Lorenza en Alessandro stuur steeds vir my beelde, video's om my voortdurend op datum te hou, ver maar naby.
Die kruising tussen die skip en die skip was 'n sukses.
Dit het alles begin tydens 'n gesprek met Rafael verlede Julie terwyl hy in Milaan was vir die Italiaanse première van "The Beginning of the End of Nuclear Weapons."
Nou loop die beelde van die dokumentêr van Pressenza, Accolade 2019 Award, deur die kamer.
Nou is die getuienis van Nariko, Francesco Foletti se foto's wat die verhaal vertel van die reis deur die bome van die Vrede van Hiroshima en Nagasaki.
Die beroemde glans: op dieselfde dag in New York kon ons 'n vertoning organiseer van dieselfde dokumentêre en video-uitstalling van die bome wat die atoomaanvalle van Augustus van 1945 oorleef het. Ver, maar naby.
Dit was tyd om te juig, maar my siel was ongelukkig elders, Tunisië en die voorspelling van die slegte weer wat ek gesien het, en die angs het my weer aangeval. Wat om te doen
Dit was tyd om te juig, maar my siel was ongelukkig elders, Tunisië en die voorspelling van die slegte weer wat ek gesien het, en die angs het my weer aangeval. Wat om te doen Die optog ter see leer my om geduldig te wees, om ook my emosies, my groot vrees, te lei.
Tussen Barcelona en ...
Kommandant Marco het my gewaarsku: daar sal ongeveer 48 uur se radiostilte wees. Die seetoestande is kompleks, maar hulle sal probeer om Tunisië te bereik.
Ek het twee nagte sonder slaap deurgebring. Soms het ek met die ipad gesoek www.vesselfinder.com... niks. Del Bamboo, net 'n plek naby Barcelona ... Die see is altyd ru.
Met die promotorkomitee van die Tweede Wêreld Maart probeer ons 'n paar oomblikke hê om die Tunisiese verhoog te koördineer. Ek onthou sy eerste begeerte om die skip te verwelkom onderweg na die Middellandse See.
Ek stuur 'n e-pos en merk "An Unexpected Possibility". Van daar af 'n deurlopende sein, wanneer sal die Bamboes weer verskyn? Op 'n stadium, om 4:10 op Vrydag die 8ste, stuur ek 'n e-pos "Hulle is reeds sigbaar in die noordweste van Sardinië", antwoord iemand my.
Waar sal hulle stop? Ek sien hulle in die Golf van Asinara.
Cagliari
Bamboes het Saterdag 9 in Novembermiddag in die kalm en warm water van Cagliari aangekom.
Die bevelvoerder, die bemanning, die vredesgangers ter see uitgeput na byna vier dae van baie rowwe see, baie koud.
Hy stop uiteindelik op 'n plek om te rus en te herstel.
'N Onverwagte maar vreugdevolle verhoog, vol oomblikke van groot belang, maar bowenal die herontdekking van die menslike dimensie wat nou so ontbreek.
Hierdie tweede wêreldmars vir vrede en geweldloosheid is moontlik omdat daar mense is, maak nie saak wat hulle doen en wat hul rol is nie. Dit maak saak dat hulle hul menslikheid in die Maart plaas.
Tunisië is uitgestel. Ons sal daarheen gaan voor die einde van die tweede Wêreld Maart (8 Maart 2020). Alle kontakte sal in kennis gestel word, maar intussen word nuwe moontlikhede geopen met die onverwagse stop op Sarda-grond.
Die dae verloop, die tyd ontwikkel voortdurend uur na uur, op so 'n ongewone manier of liewer op die gewone manier vir hierdie oomblik van groot klimaat.
Die kinders wag al maande vir die aankoms van die vredesboot wat met die ope arms deur die vlootbond ontvang is.
Maar dit is die see wat ons die antwoorde sal gee, daardie vriendelike en vyandige aard, wat ons steeds aan ons ware dimensie herinner.
2 opmerkings oor “Logboek, vanaf land”