Logboek, Oktober 27

27 Oktober - Om 18.00:XNUMX die Bamboes, die boot van die Eksodusstigting wat die bemanning van Middellandse See van Vrede, los bande en beweeg weg van Genua.

Bestemming: Marseille. Eerste stop op die maritieme roete van die 2 Wêreldmars vir Vrede en Nie-geweld.

'N Goue sonsondergang verlig La Lanterna, die vuurtoring wat skepe 800 jaar lank in en buite die hawe gelei het.

Die lig wat die stad omring, lyk vir ons 'n teken van goeie teken vir hierdie reis deur die westelike en suidelike Middellandse See wat die afgelope paar jaar sy siel vergeet het.

Die antieke beskawings het dit die Groot See genoem, vir die Romeine was dit die Mare Nostrum, vir die Arabiere en die Turke was dit die Wit See, vir die Egiptenare was dit die Groot Groen.

'N See tussen die lande wat deur die eeue heen die pad was wat verenigings en kulture, mans en mans verenig het.

'N See wat die toneel geword het van verskriklike tragedies

'N See wat die toneel geword het van verskriklike tragedies: tienduisende mense is gevangenes in die Libiese kampe, waar
gevangenisse waar hulle geweld, verkragtings en marteling ly.

Slegs diegene wat kan betaal, kan see toe gaan in die hoop om nie deur die selfaangestelde Libiese kuswag onderskep te word en na die hel teruggevoer te word nie.

'N Kuswag is met Italiaanse en Europese fondse gefinansier danksy 'n ooreenkoms wat oor 'n paar dae hernu sal word.

Net hierdie jaar het meer as 63.000 mense hul lewens gedreig om die Europese oewers te bereik op soek na hoop.

Na raming het 1028 mense op see gesterf. Sterftes wat op almal se gewete lê, maar dit is te maklik om van hulle te vergeet.

Ons is gewoond aan die nuusbriewe van die dooies, van die bailouts, van die verwerpings.

Dit is maklik om van lyding te vergeet

Dit is maklik om van lyding te vergeet, jy moet net jou kop na die ander kant draai.

En as jy op die vasteland is en gemaklik in 'n leunstoel sit, kan jy jou nie eens die tragedies voorstel nie.

Maar hier in die Bamboes teen die aand, alhoewel die see rustig is (klein golwe, min wind, ons gaan motor) en jy kan nog steeds die ligte van die kus sien, is die eerste gedagte vir hierdie mense, vroue, mans en Kinders wat miskien nou op die suidelike oewer van die Groot See in opblaasbote of baie klein houtbote in die see beland.

Mans, vrouens en kinders kruip verbeeldingloos in onveilige skepe saam met hul hoop op 'n beter lewe.

U moes snags ter see gewees het om te verstaan ​​wat hierdie mense kan voel, byna altyd van plekke ver van die kus af.

Laat ons nadink oor hulle en hul vrees

Laat ons aan hulle en hul angs dink, asof hulle, toegedraai in duisternis, na die horison sal kyk in die hoop dat iemand hulle sal help om hulle na 'n veilige hawe te neem.

Dink ook aan die mense van Ocean Viking, een van die min humanitêre skepe wat nog vaar, wat al dae wag om in 'n veilige hawe aan te lê. Hoe kan so baie mense so behandel word?

Hoe kan dit alles ons onverskillig laat? Ons gooi hierdie vraag deur die branders. Dink daaraan.

Teen 4 vroegoggend is daar min wind. Ons lig die kers op en gaan voort.

---

Foto: Bamboo, die skip van die Exodus-stigting in Genua, voor die Galata Mu vasgemeer, Museum van die see en migrasies, een van die belangrikste maritieme museums in die Middellandse See.

Op die plein, voor die Galata, het ons 'n tentoonstelling opgestel met 'n klein deel van die tekeninge van kinders van oor die hele wêreld wat aan die
Kleure van vredesprojek.

In die pasifist-uitstalling is ook die foto's van Sea Beauty deur Stella del Curto en Kaki Tree deur Francesco Foletti.