Logboek, November 1-2

1 - 2 November - Die reis van Marseille na Barcelona begin met min wind. Ons gaan voort met vaar en motornavigasie. 'N Oog vir die voorspellings wat libeccio of stygende suidwestewind aankondig.

Nodeloos om te sê, ons het wind in ons gesigte. Laat ons probeer om nie in die middel van die Golf van León vasgevang te raak nie.

Snags neem die wind toe, storms en rukwinde. In die oggend begin die regte libeccio-regime en ons is wind op na Barcelona.

Die stywe, onder ander newe-effekte, het ook die een wat jou verstom laat voel.

Na 'n rukkie voel jy soos 'n sokkie in die wasmasjien, erger: soos 'n sokkie aan die reling.

As ons die profiel sien van La Vela, die wonderlike gebou wat die hawe van Barcelona oorheers, is ons almal 'n bietjie 'smoothies', sommige min of meer.

Ons het 'n plek in die Oneocean Port Vell gevind

Moeg. Ons het 'n plek gevind in Oneocean Port Vell, 'n marina wat iets met ons te doen het. Ons slalom so groot soos ruimteskip tussen mega-seiljagte.

Die Bamboes met sy vlag van vrede wat deur die wind geskommel is, lyk nie sy blik waardig nie.

Hoeveel lewe sal hierdie skip hê om te vertel, hoeveel stories van mense, hoeveel stories van val en opstyg, hoeveel myl, hoeveel lag, hoeveel trane, hoeveel, soos hulle sê in die opkoms van die grootseil, " geweldige begeerte na die see”.

Dit is veel meer as 'n slagspreuk, dit is 'n gevegskreet. Die geskiedenis van hierdie skip het op 1982 begin toe dit die Baltiese skeepswerf in Finland verlaat het.

Hy wissel twee keer van hande en wanneer hy by die Don Antonio Mazzi Exodus Foundation Hy het 'n wêreldtoer en tien jaar loopbaan agter hom.

Daar word gesê dat toe die vrygewige reder wat die skip wou aflewer, die telefoonoproep was, niemand verstaan ​​wat dit was nie.

Don Antonio is 'n priester wat baie dinge weet

Don Antonio is 'n priester wat baie dinge weet: hoe om mense uit die moeilikheid te kry, hoe om 'n netwerk gemeenskappe te bou vir mense wat om die een of ander rede marginaliseer.

Hy weet hoe om opvoeders op te lei en 'n duisend ander dinge, kortom hy is 'n strydpriester op 'n "missie vir God", maar hy het min of niks van skepe geweet, ten minste eers.

Gelukkig was daar 'n gemeenskap op die eiland Elba en was die skip vir die doel bestem.

So begin die derde lewe van Bamboo wat, waarskynlik die enigste geval ter wêreld, in die hoofkwartier van 'n gemeenskap geword het.

Hier het die jongmense wat die reis ondervind om na die paadjie terug te keer (en iemand, so moet gesê word, 'n glybaan gehad het) baie gereedskap hê, insluitend seil.

In Bamboes moet jy leer om jouself en ander te respekteer om vorentoe te beweeg

Die boot is 'n klein wêreld waarin u 'n paar reëls moet respekteer, maar verpligtend (dit hang van u lewe af).

Daarin moet jy leer om jouself en ander te respekteer om vorentoe te beweeg, daarin leer die see jou om vrees en moed te hê. Waar u letterlik u verlede kan agterlaat en probeer om 'n nuwe mens te wees.

Moenie dink dat alles 'n fassinerende avontuur is wat nat is deur die golwe en hare in die wind nie.

Daar was karavane, opvoedkundige reise per see van kinders in die gemeenskap, so suksesvol dat hulle die titel "Caravan of the Apocalypse" verwerf het.

In hierdie boot het baie mense egter hul balans gevind tussen 'n draai en 'n lig, 'n sterk hewige wind en 'n geweldige kalmte.

Sommige en sommige het bemanningslede geword en nou gaan hulle in ander skepe voort met die werk van solidariteit-navigasie wat hulle oor die Bamboes geleer het.

Dit is duidelik dat ons nie met hierdie hawe vir die rykes trou nie

Met 'n verhaal soos hierdie is dit duidelik dat ons nie met hierdie hawe vir die rykes trou nie. Maar buite waai dit 30-40 knope en die golwe styg en styg ... ons het nie baie opsies nie.

Behalwe vir die vlae van vrede en die vlae van die Middellandse See van Vrede, het ons ook sokkies, onderklere, slaapsakke en hemde aangetrek om 'n eenmalige aanleg te maak om verskille met hierdie mega-seiljagte te merk.

Om twyfel uit te skakel en ons verder te onderskei, plaas ons ook die teedoeke.

Die volgende oggend het ons soos Marsbewoners begin dwaal op soek na buie (na al die dae op see het ons begin "stink"), na 'n
ons verstaan ​​dat hulle ver is, amper 800 meter van die pier waar ons vasgemeer is.

Waarom sit die jacuzzi op die boot?

Dan die beligting: dit is amper nul. Aan die ander kant, waarom gebruik gewone storte as u 'n jacuzzi op u boot het?

Alhoewel die regte vraag sou wees: waarom sit die jacuzzi op die boot?

Daar is baie te sê oor hoe en waarom die see 'n luukse plek geword het.

Die werkers, die armes, die gevangenes en die avonturiers het een keer op see gegaan. Daar is vandag 'n hele stelsel wat die see 'n plek vir die rykes wil maak.

Waarom is dit so? Ons het ons eie antwoord: want die see is skoonheid. En sommige wil graag hê dat hierdie skoonheid vir 'n paar 'n voorreg moet wees.

Ons, met ons sokkies in die middel van die mega-seiljagte, wil aanspraak maak op 'n ander uitweg na die see: 'n see van solidariteit waar skoonheid vir almal is.

Ons wil hawens hê vol skepe wat gasheer is en nie skepe wat dit uitsluit nie.